Historia budynku

Huta szkła „Józefina” w Szklarskiej Porębie została otwarta w 1842 r. i od razu zyskała tu miano najnowocześniejszej i największej. Dziś nosi nazwę „Julia”. Można przypuszczać, że w tym samym okresie powstał Hotel Josephinenhutte (znany dzisiaj jako Willa Józefina). Dyrekcję nad hutą Józefina objął Franz Pohl, szanowany technolog hutniczy. Produkcja w hucie obejmowała: szkła szlifowane i rytowane, szkło ołowiowe, lustra, szkło barwione w masie. Lata świetności zaowocowały uznaniem huty jako jednej z najlepszych na świecie, w szczególności od momentu światowej wystawy przemysłowej w Londynie w 1851 r.

Wyroby szklane ze Szklarskiej Poręby wprawiły w zachwyt recenzenta „Timesa”, który stwierdził: "Najlepsze i najbardziej interesujące szkła kolorowe z Niemiec to szkła hrabiego Schaffgotscha z Prus. Niektóre z wystawianych eksponatów huty Schaffgotscha są w tym rodzaju produkcji najdoskonalsze na całej wystawie. Cudne malowidła, bardziej miękkie i bardziej naturalne niż malowidła na porcelanie".

Kolejne wystawy (w Paryżu w 1867 r. i w Wiedniu w 1873 r.) umocniły wysoką pozycję szkła z huty Józefina. Z czasem wyroby te przybierały formę dostosowaną do nowego stylu, jaki pojawiał się w tej dziedzinie. Szkło zostało wzbogacone dekoracjami malarskimi z elementami złoceń. Bogate zdobienia, intensywne kolory oraz malatury roślinne to charakterystyka wyrobów z tamtego okresu.

Nadejście stylistyki Art Deco, wraz z końcem niemieckiego kryzysu w gospodarce w latach 20. XIX wieku, zapoczątkowało produkcję szkła kryształowego. W domach o wysokim standardzie i innych miejscach zagościły kryształowe komplety do deserów, serwisy do napojów, czy zestawy do trunków alkoholowych. Uznanie zdobyli wtedy Wenzl i Edgar Benn, którzy osiągnęli niespotykany dotąd kunszt grawerski. W tym czasie lubowano się w grawerach zwierząt, w szczególności ptaków, a także kwiatów i owoców wykonywanych w delikatnym obrysie.

Huta nadal funkcjonowała mimo wyzwolenia jeszcze w 1956 roku, jednak pod inną nazwą - Huta Szkła Kryształowego "Julia". Okres powojenny przyniósł nowych, wybitnych artystów tworzących wspaniałe wyroby ze szkła w hucie: Jana Owsiewskiego, Henryka A. Tomaszewskiego, czy też małżeństwo Reginy i Aleksandra Puchałów. Produkcji zaprzestano na początku lad 90. XX wieku, kiedy to zakład został sprywatyzowany. Od tamtego czasu niszczeje stojąc nieużywany.

W 2005 r. historię huty opisała Stefania Żelasko w niezwykłej publikacji, pt.: "Gräfliche Schaffgotsch'e Josephinenhütte - Kunstglasfabrik in Schreiberhau und Franz Pohl 1842 - 1900" z podtytułem "Ein Beitrag zur Kulturgeschichte des Hirschberger Tales" [ISBN 3-927218-94-4]. Do tej pory nie doczekała się przekładu na polski ukazując się wyłącznie w języku niemieckim i angielskim. Autorka planuje wydanie kontynuacji tej pozycji.

Szklarska Poręba to miasteczko usytuowane na południowym zachodzie Polski (woj. dolnośląskie, powiat jeleniogórski) w dolinie rzeki Kamienna oraz jej dopływach – Szklarce i Kamieńczyku.

W Szklarskiej Porębie panuje klimat zbliżony do tego w alpejskich wioskach. W 1891 roku powstała tutaj stacja meteorologiczna. Miasteczko dopiero w 1945 roku stało się oficjalnie częścią Polski. Osoby zamieszkujące Szklarską Porębę w tym czasie wysiedlono do Niemiec, stwarzając miejsce dla Polaków, którzy mogli zagospodarować te tereny.

Po wojnie dzisiejsza Szklarska Poręba nazywała się Pisarzewiec, jednak szybko przyjęła się nowa nazwa, która istnieje po dziś dzień.